EENZAAM NABIJ
In de stille uren van de nacht
Waar schaduwen dansen in het maanlicht zacht,
Voelt een hart zich eenzaam en verloren,
Geen warmte om te koesteren, geen oren.
De wereld lijkt een verlaten oord,
Waar elk geluid slechts echo's voort,
De stilte snijdt als een scherp mes,
Eenzaamheid, een bitterzoet adres.
In de leegte van een verlaten straat,
Waar de wind fluistert, een stille raad,
Dwaalt een ziel zonder gezelschap rond,
Zoekend naar een hand die haar weer vond.
Maar soms is eenzaamheid als een oude vriend,
Die in stilte naast je blijft, zonder een eind,
En in de diepte van deze stille pijn,
Kan ware kracht en zelfontdekking zijn.
Dus koester de stilte, omarm de nacht,
Laat eenzaamheid je ziel verzachten, zacht,
Want in deze leegte, hoe donker ook de schijn,
Kan een nieuw begin geboren zijn.
Saydou, Ouagadougou 10 maart 2020
LA SOLITUDE.
Dans l'obscurité d'une nuit
sans fin,
La solitude m'enserre de ses
bras froids,
Je suis un voyageur, perdu
dans son chemin,
Dans ce monde où je me sens
si désarroi.
Les étoiles scintillent,
lointaines et muettes,
Témoins silencieux de ma
détresse intime,
Je marche seul, dans cette
ombre discrète,
Où mon âme errante cherche
une rime.
Les souvenirs s'étiolent,
les visages s'effacent,
Seule reste cette sensation
d'isolement,
Comme un navire abandonné,
sans trace,
Sur l'océan vaste de mes
tourments.
Pourtant, dans cette
solitude profonde,
J'entends parfois murmurer
mon cœur,
Un appel, une lueur qui
inonde,
Mon être de l'espoir d'un
bonheur.
Car la solitude, telle une
vague éphémère,
Peut-être aussi source de
révélation,
Dans le silence, se découvre
une lumière,
Éclairant le chemin de ma
résurrection.
Ainsi, je marche, compagnon
de mon propre être,
Dans l'intimité de cette
nuit sans fin,
Acceptant la solitude comme
une fenêtre,
Ouverte sur l'essence même de mon destin.
Saydou, Ouahigouya
7 mars 2020
Geen opmerkingen:
Een reactie posten